Night Angel

این حالت رو که وقتی پر از حرفی ولی وقتی پای گفتن یا نوشتنشون میاد دقیقه ها خیره می شی نه کلمه ای برای گفتن پیدا میکنی و نه نوشتن، درک نمی کنم.

کمی فکر...

کمی تکان خوردن لبها

تعدادی خطوط عجیب روی کاغذ

و در نهایت رها کردن همه چیز و لبخند زدن

و بر میگردی به واقعیت

اما اینبار تمام آن حرفهای نگفته به سنگینی سابق نیستند.

نه گفته ای شان و نه نوشته ای اما احساس رهایی از آنها کاملا حس می شوند...

چقدر عجیب...

کمی سکوت،

و رهایی...