Frank Sinatra

Strumming my pain with his fingers

Singing my life with his words

Killing me softly with his song

Killing me softly with his song

Killing me softly with his song

Telling my whole life, with his words

Dream

The caravan of dreams stopped only for a few moments, and then we walked off on separate way - 

 The story of our love lasted a few moments, and then we walked off on separate ways +

The story begins

But this time it's different

The rules don't apply

But I need some distance to step out of line

So grant me this wish and meet me back here in a year

If we still exist, I can let go of my fear

Fear of normalcy

Fear of the solid walls of our future and let go of my past

Destiny

There is a reason that u met these people

...It was ur destiny to met them

Autumn's Dream

 در رویایی از جنس روز ها و شب ها ی پاییزی...

Walk between reality and fantasy

-نمی دانم این دنیا را برای که ساخته اند!

+ منم نمی دونم. توی این دنیا نمیشه کاری کرد. نمیشه تو آسمون شب با ستاره ها بازی کرد. نمیشه روی ماه دراز کشید و  تا ابد به آسمون خیره شد.
نمیشه آدم برفیتو با جادو همیشه زنده نگه داری
نمیشه همراه با شفق قطبی پرواز کرد...
نمیشه هر وقت دلت خواست برف بیاد...

- نمی دانم این دنیا را برای که ساخته اند!

+می دونی بجاش توی این دنیا میشه بارها و بارها خورد زمین و شکست
و بارها و بارها شکسته هاتو جمع کنیو محکم بایستی
میشه وقتی پاییز میاد بی دلیل تو کوچه ها بغضت بگیره و تمام تلاشتو بکنی که یوقت گریه نکنی
و حتی عجیب تر، میتونی در این دنیا تظاهر کنی، به همه چیز...

- نمی دانم این دنیا را برای که ساخته اند!

 +راستش در این دنیا همه ی چیز های قشنگ را از دور می تونی داشته باشی
جسممون رو نمی دونم ولی می دونم روحمون متعلق به این دنیا نیست
اگه بود اینجوری پیر و شکسته و تکه تکه نمیشد
اینجوری با هر سال بزرگ تر شدن بخشیش نمی مرد
نمی دونم این دنیا رو چرا و برای کی ساختن!
ولی می دونی؟! حس می کنم کسی که این دنیا رو ساخته دنبال یک جواب بوده...

- ...

Embracing the Darkness

پایان های غم انگیز خاص تر و ماندگار ترن
اما کیه که پایان خوش رو نخواد؟

Zero point

آدمها سمت تو می آیند برای پر کردن آن قسمت خالی از وجودشان
به اینکه کجای وجود تو خالیست کاری ندارند
خودشان کامل شوند کافیست
این روز ها آدمها لبخندشان را گم کرده اند
وقتی میبینند تو بیشتر از آنها میخندی
میخواهند آن خنده را تصاحب کنند

اما اگر می فهمیدند تمامی آن خنده ها دیواریست که تو بین دنیای خودت و دنیای آنها کشیده ای
فقط اگر این را می فهمیدند...
شاید دنیای تو هر روز تاریک و تاریک تر نمیشد!

کاش آدمها زبان یکدیگر را بلد بودند...

Zero point is a great place to start comeback+

Lonely table just for one

در کتابی خواندم که می گفت:"تنهایی را فقط در شلوغی می شود حس کرد"
دروغ بود!
تنهایی مثل سایه گاهی پشت سرت راه می آید
گاهی در کنارت،
گاهی روبه رویت،
گاهی در زاویه ای نامشخص،
و  زمان هایی که حتی دیده نمی شود.
اما هست؛ در شادترین لحظه ی زندگی ات و غمگین ترین...
همراه تو نفس میکشد،
می خندد،
می گرید.
مهم نیست که چقدر آدم های مهمی در زندگیت داری که با تمام وجود دوستشان داری و تو را میفهمند
گاهی شاید در عمیق ترین نقطه ی شب که به آسمان خیره شدی یا آهنگ مورد علاقه ات را گوش می دهی سراغت را بگیرد
و یا گاهی در شلوغ ترین نقطه ی روز که مشغول جنگیدن برای تصاحب رویاهایت هستی و یا حتی در حال استراحت و تماشای یک فیلم.

راستش مهم نیست اگر تمام صندلی های قلبت پر از آدم های با ارزش باشند همیشه یک صندلی خالی وجود دارد.
 این جنس تنهایی نیمه دیگری از توست که هیچوقت هیچکس هیچ زمانی حق لمس کردنش را ندارد جز خودت.

P.S 1: حداقل برای من اینگونه است.

P.S 2: و یک شعر زیبا از اقبال لاهوری:

دیوانه و دلبسته اقبال خودت باش
سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش
یک لحظه نخور حسرت آنرا که نداری
راضی به همین چند قلم مال خودت باش
دنبال کسی باش که دنبال تو باشد
اینگونه اگر نیست به دنبال خودت باش
پرواز قشنگ است ولی بی غم و محنت
منت نکش از غیر و پروبال خودت باش
صد سال اگر زنده بمانی گذرانی
پس شاکر هر لحظه و هرسال خودت باش

The Brooklyn Follies

“When a person is lucky enough to live inside a story, to live inside an imaginary world, the pains of this world disappear. For as long as the story goes on, reality no longer exists.” 

"Paul Auster"

+ وقتی شخصی آنقدر خوش شانس باشد که بتواند درون داستانی زندگی کند؛ درون دنیای تخیلات زندگی کند, درد های این دنیایش ناپدید می شوند. تاو قتی که داستان جریان دارد, واقعیت دیگر وجود ندارد.